JACOB LINDENSKOV sloknaði tann 18. august á Boðanesheiminum, har hann var ta seinastu tíðina, líka so stillisliga, sum hann livdi.

Hansara lívsskeið, sum byrjaði í Havn 10. juni 1933, var nú endað, og hann hevði fingið nógv av skafti, og hetta uttan at gera nakran háva burtur úr sínum avrikum.

Tú visti, hvar ið hann stóð politiskt, og tí hevði hann ikki fyri neyðini at endurtaka hetta í práti. Og hann setti ikki onnur í bás, sum høvdu eina aðra politiska áskoðan.

Jákup var útbúgvin skrivstovumaður, og táið politiska starvið loyvdi tí, starvaðist hann sum tryggingarmaður.

Flokkurin og fólk vístu honum álit við alsamt at velja hann í dygg álitisstørv í yvir 40 ár. Fyrstu ferð hann varð valdur á ting var í 1958, einans 25 ára gamal. Seinni tingskrivari og tingformaður. Umframt eini 10 ár limur í fólkatinginum.

Saman við Villa Sørensen var Jákup blaðstjóri á Sosialinum, og fólk minnast enn hansara greiðu og sámiligu minningarorð, táið onkur var farin. Hann skrivaði bókina um Ellisheimið í Havn (1935-2000).

Jákup var alt lívið ein megin stuðul í fráhaldsvirksemi losjunnar og við til at stovna hondbóltsfelagið Kyndil og - saman við Inga Mohr - stovnari av Heilbrigdinum á Velbastað – ið er viðgerðarstovnur fyri fólk við trega av rúsdrekka.

Minnist væl, hvussu hugaður og ágrýtin hann var fyri at fáa 100-ára minnisritið “Losjan Støt Viljen” út í 2002 og fyri at finna fram til og skráseta, hvør ið var við á teim einstøku myndunum. Har kom hansara serstaka minni teimum til góðar. 

Hetta minnisrit losjunnar endar við teim sorgblíðu orðunum: “... ein spurningur er, nú losjan er farin um tey 100 árini, um hon er komin á fallandi fót, ella um ein nýggjur aldukambur hómast í havsbrúnni.”

Jákup kundi sum tingformaður skera ígjøgnum. Ein dagin (eg var har) var Óli Breckmann á rokinum um Suður-Afrika – júst afturkomin úr Namibia. Ein yngri partamaður Jákups svaraði Óla altráur aftur. Og hesir báðir kappaðust (sum yo-yo!) við viðmerkingum.

Haldið, tað var 6. ella 7. ferð, at partamaður Jákups rópti: “Hey formaðurin, eina viðmerking afturat!”. Men tá var hvassa svar Jákups stutt: “NEI!”. Øll sótu púra paff og síðani skellilátur(!). Og so varð.

Tann, sum í løtum tekst við ættarkor og lokalsøgu, rennur seg tíðum fastan í tað tíðarskeiðið, táið kirkjubøkurnar ikki alment eru tøkar (frá uml. 1910 og fram). Eitt spenni strekt yvir fleiri mannaminni. Tann skrivandi má tí í tørvi leita upp tilkomin fólk við góðum minni.

Jákup visti so nógv og mintist væl. Eg plagdi at møta honum á gøtuhornum ella í svimjihøllini. Hetta eina mest í sambandi við bókina um “Fólkini Úti á Bø”, og tá var Jákup frálíkur at leita til viðvíkjandi gomlu Havnini, har ið so mangir leysir endar eru.

Og stóð tað onkuntíð á, so segði hann smílandi: “Ja, her má eg heldur spyrja Jónu. Hon veit! – hóast hon er ættað úr Fuglafirði (!).”

Les meira her