Í hesum døgum verður nógv viðmerkt um, hvussu ein fær tak yvir høvdið, og hvussu nógv tað eigur at kosta.

Krøv verða sett fram um, at húsaprísirnir eiga at vera so og so lágir, so ”vit” hava ráð at setast í búgv.

Sjálvur minnist eg sum ungdómur, at fyrst og fremst skuldi ein tjena og kempa fyri at fáa egin hús, seta seg í búgv, fáa familju og:”Vís so, hvat dugir til”!

Havi ikki prógv fyri, hvussu væl alt eydnaðist, men haldi, at endaliga úrslitið er rímuligt.

Í einum parti av tíðini fekk eg roynt trupulleikan við búðplássi

Í 1963 eftir lokna skúlagongd fekk eg starv á Náttúrugripasavninum. Fór í desember við Tjaldrinum til Keypmannahavnar í læru á Zoologisk Museum. 

Har skuldi fáast innivist, men mannagongdina kendi eg onki til.

Men har fekk eg hjálp og vegleiðing frá javnaldra og granna úr Skálavík, so aftaná stutta tíð kundi eg leita sjálvur.

Tey bestu búrúmini fóru sjálvsagt burtur fyrst, og eg fekk roynt onkur ikki so innbjóðandi kømur.

Í einum føri leitaði eg út í Tingbjerg í Brønshøj. Har var ávíst kamar í Bygårdstræde hjá eldri pari, hann pensioneraður bussførari, meðan hon seymaði fyri Daells Varehuur.

Men her var ikki so góð móttøka.

Tey hoyrdu á málinum, at eg var ikki danskari og spurdu tí, hvaðan eg var. 

Eg segði Føroyum!

”Det var ikke så godt” 

Hví spurdi eg? 

”Fordi vi lige har haft en færing boende her, og han forsvandt uden at betale”!

Eg noyddist av mínari lærlingaløn gjalda tvær mánaðarleigur í depositum + eina fyri komandi mánað!

Men tað gekk, tí ein var uppaldur við málinum:

”Klára teg sjálvur”!

Eyðun Mohr Viderø