Kjak hevur tikið seg upp, nú tað er komið undan kavi, at kvinnur fáa nógv minni útgoldið í lívrentu enn menn, tí at útgjaldið er roknað eftir, hvussu leingi fólk liva. Hetta er púra burturvið. Í mínari verð er hetta eitt mál fyri fakfeløgini. Ikki bara fyri Starvsmannafelagið, men alla fakfelagsrørsluna. Vit eiga sjálvsagt gera tað, sum skal til fyri at fáa hetta broytt. Og uttan at nakar missur nakað.

Eitt fakfelag hevur ábyrgd fyri viðurskiftunum hjá øllum limum felagsins. Tí skulu vit tala at, og broyta tað, sum setir nakrar limir í verri støðu enn aðrar. Í hesum føri er stórur órættur millum kynini, og tað mugu vit rætta uppá. Vit, sum fakfelag, hava stríðst fyri eftirløn fyri okkara limir, og vit skulu sjálvsagt ikki góðtaka, at eftirlønin nú ger mismun á kvinnum og monnum.

Fakfelagsrørslan hevur søguliga virkað fyri, at kvinnur og menn fingu somu løn. Og enn hava vit nógv at arbeiða fyri, so hetta eisini verður galdandi á eftirlønarøkinum.

Eg sakni eitt alment kjak, har politikararnir og fakfeløgini varpa ljós á hetta evnið, og koma við teirra meiningum um, hvussu og nær ætlanin er at fáa henda ójavna rættaðan. Hetta fari eg at varpa ljós á, og má hetta broytast skjótast gjørligt.

Javnstøðupolitikkur er eisini fakfelagspolitikkur.

Við fakfelagskvøðu

Gunnar Hjelm,
formansvalevni