Ein fyrrverandi løgmaður skrivar í dag á síni fjantibók um misskilta nationalismu og misskilta merkið, sum veittraði víða um á ólavsøkudegi.

Skammiligt er at lesa um hansara minnivitandi fatan av heimsins viðurskiftum.

Og tí fara vit at seta hesar spurningar:

Var tað misskilt nationalisma, tá ið statirnir, sum seinni gjørdust til USA, tveittu bretar á dyr fyri góðum 200 árum síðani?

Var tað misskilt nationalisma, tá ið norðmenn tveittu sviar á dyr fyri góðum 100 árum síðani?

Var tað misskilt nationalisma, at bróðurparturin av øllum limalondum í ST eru fyrrverandi hjálond?

Vit kundu hildið fram, men steðga her.

At danskir myndugleikar høvdu í flestu førum Merkið í húnarhátt á ólavsøkudegi er bara at fegnast um og eigur at skiljast at teir endiliga hava lagt kongin i flaggstriðnum.

Til samanberingar hava bretskir myndugleikar gjørt hetta imóti sínum UK tjóðum langt aftur í tíð, um vit sjálvandi leggja gomlu hjálandasøguna til viks, sum byrjaði sín enda eftir Seinna Heimsbardaga.

Ikki er tað undarligt, at tað vóru nevniliga teir, ið eiga lívið í okkara merki, saman við okkara sjomonnum.

Ad-hoc toymið