Nú tosað verður um at strika týskt sum lærugrein í skúlanum, skriva fólk skilagott um ørskapin.
 
Christian Haraldsen var eisini lærari í realskúlanum í Havn undir krígnum. Vit høvdu hann í týskum í 1941/42.

Nógv av tí, hann lærdi okkum, t.d. ta týsku grammatikkina, sum vit dugdu næstan betri enn ta føroysku, og remsuna an, auf, hinter … vor, zwishen, sum ikki stýra dativ (An der schönen blauen Donau), er neglað í kulturøkið í okkara heila.

Tá ið Haraldsen segði Ich habe mein Herz in Heidelberg verloren [Haraldsen hevði studerað í Heidelberg], kom útlongsul í okkara sál.

Hendan sangin kunnu vit hoyra og síggja í YoyTube.

Haraldsen dugdi at gera tað týska málið livandi og spennandi: Bist du in Deutschland gewesen? Ja, ich bin in Deutschland gewesen.

Og so lærdi Haraldsen okkum at siga (stava) 7777 á týskum í einum orði:

Siebentausendsiebenhundertsiebenundsiebzig.

Jú, tímarnir í týskum hjá Haraldsen (ættaður úr Elduvík) og tímarnir í enskum hjá Nygaard (ættaður av Eiði)  fluttu okkum út í stóru verð. 

Í tímunum hjá Nygaard lósu vit ensk bløð, sum vit figu regluliga frá tí bretska konsulátinum.

Um týskt fer at hvørva sum lærugrein í okkara skúlum, verður tað stórt afturstig á okkara mentanarøki.

Heri Mohr