Bókin greiðir frá øllum staklutum í nýggju umvælingini, frá hátíðarløtum í kirkjuni, frá teimum mongu, ið hava tænt kirkjuni væl og eyðvitað við fullfíggjaðum yvirliti yvir jarðarferðir, so hon samstundis eisini er forvitnislig kelda hjá teimum mongu, ið dagliga práta um ætt og skyldfólk. Navnalisti er eisini í bókini.

Ætlanin var sjálvandi at skipa fyri framløgu, so vit øll her í bygdini og útlagnir vestmenningar kundu savnast til eina hugnaløtu við røðum, tónleiki og einum kaffimunni, men hesum tarnaði Korona eisini.

Nú Vestmanna kirkja fyllir 125 ár, er hon at síggja til ikki sama kirkja, sum hátíðarhelt 100 ára dagin í 1995.

Hon hevur broytt útsjónd uttan sum innan.

Til stórar hátíðarløtur var hon vorðin ov trong, og tí varð hon longd vestureftir. Uppískoytið, sum er í vøkrum samljóði við gomlu kirkjuna, er týðiliga frámerkt við gamla múrinum, sum skorið er ígjøgnum, so gamla laðingina sæst sum eitt vakurt mark millum farna og nýggja tíð.

Ein tann serstakasta broytingin innan er, at bláa hválvið við stjørnumyndunum varð tikið niður, og tá kom undan kavi vakri upprunaviðurin, sum setur sín fjálga og sjaldan friðsæla dám á skipið.

Inni í kór stendur meistarverkið Lívsins træ eftir Astrid Andreasen, sum eygað ikki møðist av, og framman fyri tað standa vøkru snikkaraavrikini hjá Jóhannes Bjørgvin – prædikustólur og dópsfontur. Alt listaliga væl frágingið, so tú kanst njóta alt avrikið í sínum einfeldi dag eftir dag.

Ein sjaldsama friðsæl, einføld og vøkur kirkja, sum vestmenningar eru góðir við.

Vestmanna kirkjuráð