BirkBloggur: Einki er sum gamal popptónleikur, at flyta teg í tíð, so tú ert akkurát har, tú fyrstu ferð hoyrdi Abba millum allan annan konsumpopp. Eftir sekundum ert tú har, tú fyrstu ferð hoyrdi SOS, nýbyrjaður í fyrsta ge og hugdi í húsan hjá gentunum á kostdeildini og uppdagaði, at Abba var eitt seriøst orkestur.
Óluksáliga seriøst.
Beach Boys harmoniir fyri bæði kynini djúpt í svensku skógini, hjá mær, sum lurtaði eftir Pink Floyd, analogt við nál frá Ortofon.
Fyrsta, eg hefti meg við í tíggjutúrakortinum Voyage í útvarpstíðarmaskinuni hjá Abba, er When you danced with me.
Ikki bara fyri tað góða, men mest fyri ótolandi niðurlendsku Luv og tann týska konsumpopp, sum tá var frammi við floytum og írskum dansi, sum bygdi á gomlu ljóðmyndina Wall of Sound hjá Phil Spector, ið ræddist tøgnina, og tí smurdi tvífalt tjúkt uppá av øllum, og nú í førinum Abba, soleiðis sum Michael B. Tretow fataði løgini, lag omaná lag, í hvørjari studioupptøku.
Never a dull moment og alt til maximum, hvussu einfalt og harmoniskt tað so var og enn er.
Um tú veitst okkurt, sum VP ikki veit - skriva so til vp@vp.fo