Erhard Jacobsen skrivar: Bob Dylan, sum í dag er 75 ár, man hava upplivað mangt á lívsleiðini. Og vit hava upplivað ikki minni saman við honum.

Eg minnist sum blaðungur, eg hoyrdi hann syngja um at vera til reiðar, tí at nú vóru rættiligar rembindartíðir. Í sanginum The Times They Are a-Changin’ (1964) ávarðar Dylan tey konservativu, tey, sum vilja verja tað gamla, at tey skjótt gerast á kroppi, tí tað nýggja kemur sum ein flóðalda, og hann leggur aftrat, at “you better start swimmin’ or you’ll sink like a stone”. Tá var eg ovurfegin, tí eg helt ikki meg vera konservativan; eg var komin í rætta fylgið, so mær nýttist ikki at svimja. Fast takið hinum, hugsaði eg.

Og so opinberingin í A Hard Rain’s A-Gonna Fall (1963), har Dylan veit um ein “blue-eyed son” ella “darling young one” (man hetta vera mammusa drongur ella næmingurin, ið lærarin spyr?), sum m.a. sigur seg hava sæð ein nýføðing kringsettan av úlvum, og ein oyggjarveg settan við diamantum, men har ongin sæst ganga ella koyra. Og ungi alvin ætlar sær ikki at helma í, fyrr enn hann hevur sagt øllum frá týningini. Hetta vóru mótmælisárini, tá ið Dylan var fólkasangari. Hann sang eitt nú saman við Joan Baez, og fyrimyndirnar vóru teir gomlu deltabluesararnir og ongin minni enn Woody Guthrie, sum Dylan vitjaði fleiri ferðir, árini Woody lá á sjúkrahúsi.

Á hesi somu plátuni, The Freewheelin’ Bob Dylan (1963), sang hann eisini um krígsmenninar, Maters of War, sum allir søgdu, at Gud helt við teimum.

Les meira her