- Kendi eitt brennandi ynski í barminum, at eg mátti mennast og búnast andaliga og fáa størri frímóð at vitna um Jesus í tí dagliga

- Virðingin fyri tí heilaga skapar eitt eyðmjúkt sinnalag, fær okkum at hyggja inneftir, úteftir og uppeftir

- Ein uppilagstur sjómaður var fyrimyndin, ið gav mær møguleikan at mennast í einfaldari barnatrúgv. Hann var ikki nakar prædikumaður

- Tað er ein andaligur veikleiki og avmarking av Guðs skynsomu kallan, um kristnin einans góðtekur tað, ið er mín egni stílur ella háttur. Okkara náðileysa døming og fordøming er eitt hent amboð hjá illamanni

- Tá vit fluttu út á Gjaranes, komu vit til ein urtagarð, ið trongdi til eina góða hond. Vit settu okkum fyri at rudda økið og hava ein grønan grasvøll. Vit valdu at vera ivaleys og tóku rívan til

- Visti um mannin, ið ikki fekk møguleikan at arbeiða sum trúboðari. Tað heimliga jørðildi var eirindaleyst. Unglingin varð mettur óegnaður og tess vegna ikki upptikin á bíbliuskúlan

- Í rúmligu forkirkjuni ávegis heim kom ein eldri maður ímóti mær. Hann tók í hondina og segði, at hann vildi siga mær ein vitnisburð um Guðs kraft og leiðslu. “Um biskupur hevur stundir at lýða á, eri eg takksamur”

- Var til føstugudstænastu úti á bygd. Eftir føstulesturin varð samtalað við ein fróðarmann, ið var kirkjutænari. Hugaligt prát og vit rókust á heimligum miðum

- Í Laplandi búði ein lítil genta saman við mammuni, ið var einkja. Móðir og dóttir vóru altíð saman og funnu frægd í samtaluni. Tær tosaðu javnan um andalig viðurskifti, um Guð og hansara umsorgan

- Tað fellir rímiliga lætt at skriva eina andakt. Avbjóðingin við skriviborðið og telduna kennist væl lættari enn tað veruliga lívið, tá ið trúgvin skal standa sína roynd í gerandisdegnum

- Millum manna og í almenna rúminum hava vit verið upptikin av stórum evnum, ið vit eru rættiliga ymisk á máli um - fátækt og tey fíggjarliga veiku í samfelagnum, støða teirra eldru og flóttafólk

- Vit vóru ávegis út á Kirkju við Másanum. Tað vóru vánalig líkindi, men vónin at koma í land á Fugloynni var rímilig. Hann var so mikið lágur í ættini, at í Hattarvík gjørdist einki

- Ein sermerktur friður hvílir yvir Jesu føðing. Hóast trongar ytri umstøður valdar ein fjálgur dámur, tá ið Guð í kærleika letur son sín føða til jarðar uttan skart og skreyt í einum fjósi

- Tíggju ára gamal var eg í knappar tríggjar mánaðir á Ríkissjúkrahúsinum. Millum fremmand og ókend uttan næstringar. Tað vóru góð fólk, sum hjálptu mær ávegis

- Mong okkara minnast barnaheimið í einum serstøkum og sælum ljósi. Foreldur, systkin og tað eldra ættarliðið. Tað var trygt, fjálgt og unniligt. Úti er gott, men heima er best

- Kringvarpið setti í vikuni andlit á trongu kor teirra, ið eru niðarlaga á sosiala stiganum. Tað, ið vit hildu einans var í fremmandum londum, varð sjónligt í heimligum umhvørvi

- Andlitsmyndirnar Eystan Múla hava fylgt mær øll árini sum prestur. Tey vóru góðslig og góð við ein ungan prest, ið var frískur við sínum lyndi sum sjómaður

- Tíðindi uttan úr heimi lýsa spentu støðuna millum lond og fólkasløg. Ófriður innan politikk, átrúnað og fólkasløg. Mitt í tí rokaliga búgva landsmenn okkara runt knøttin

- Stóð við løkin, og sá vatnið renna makliga. Ikki nógv ferð, og stundir vóru at hugsa. Sinnislig ró og sálarinnar kvirra. Einki órógvandi eina stilla løtu í tíðarinnar meldri

- Flóttafólk seta í hesum døgum spurnartekin við vanahugsanina í norðurlondum. Umsorganin røkkur ikki veruliga til næstan ella fremmand flóttafólk. Tað persónliga rákið rekur inneftir og avmarkar sjónarringin